Poitier-Melle

Eerst even mijn verhaal van de dag voordat ik het loodje leg. Ik zit nu uitgeteld voor mijn hotelkamer in een binnentuin even buiten Melle, meer een soort motel met terrasje voor de deur, ideaal na al die bedompte hotelkamer twee ergens tweehoog achter. Maar dat heb ik wel verdiend na deze loodzware etappe. Niet in kilometers, maar 66 maar de zwaarte: alleen maar klimmen en af en toe dalen, er kwam geen einde aan. Er daar zaten pittige tussen tot 10%. Begin van de middag wist ik weer wat leeglopen ofwel de man met de hamer betekent, te weinig brandstof (eten) ten opzichte van de inspanningen en dan word je duizelig en wat misselijk. Ongeveer wat onze jongens in de tour de France af en toe overkwam (nou ja, die gingen natuurlijk nog wel een stukje dieper). De hele dag was het hangen en wurgen en de laatste kilometers waren bijna niet meer te doen. Maar nu zit ik hier prinsheerlijk bij te komen en na te genieten van de geleverde prestatie.  Morgen maar even uitpluizen hoe het met de beklimmingen zit, en de etappe daarop aanpassen. Ik ga nu richting de Atlantische oceaan. De Jacobs route splitst zich bij Poitiers, je kan dan kiezen voor de route landinwaarts over Angouleme of de kust route vanaf Rohanen Bordeaux. Mij lijkt die laatste leuker want je fietst dan een heel stuk door duinpaden langs de kust. Bij Dax ten noorden van de Pyreneeën komen de routes weer samen. Ik ben nu bijna drie weken onderweg, wat gaat de tijd snel maar ik heb er intussen bijna 1000 km opzitten.